Moje róże – moja pasja

Perennial Domino

Polyantha

Hodowca – wyhodowana przed rokiem 2020 w Niemczech, przez Jensa Krugera.  Introdukcją tej odmiany, zajęła się firma Tantau.

Kwiaty drobniutkie, typowe dla polyant, a może i nawet nieco drobniejsze. W pierwszej fazie rozwoju, przypomina mi Red Cascade Rlpha Moore. Zwłaszcza zwraca uwagę kolor jej kwiatu, ciemno czerwony, wręcz nawet buraczkowy.

Zapach – w dostępnych opisach wspomina się nieśmiało o delikatnym zapachu.

Krzew – jest to bujnie rosnące pnącze o pędach dorastających nawe to 300 cm.

Liście drobne, ciemno zielone, pędy zielone.

Pochodzenie – nieznane.

Niedawno zdobyła nagrodę ‚Złota Róża 2020′ w Baden-Baden. ‚

Do kupienia np. w szkółkach Adama Choduna.

Mystique Ruffles

Fotografie  w ogrodzie botanicznym Powsin rok 2019.

Polyantha/ Floribunda/.

Hodowca – Peter Ilsink, rok 2007.

Kwiaty – dwubarwne, karminowo czerwone z białymi rewersami płatków. Kwiaty średnicy około7- 8 cm, złożone są z około 20 fantazyjnie pofałdowanych płatków.

Zapach – bez zapachu.

Krzew – wysokości około 50 cm.

Na stronie Floribunda/pl, gdzie możemy tę odmianę nabyć, spotkamy taką oto entuzjastyczną recenzje pani Heleny Wojnowskiej: ” Ta róża jest moim odkryciem! Nie miałam pojęcia, że istnieją róże o takich finezyjnych kształtach kwiatów. Żadne zdjęcie nie odda jej prawdziwego widoku! Fotografia spłaszcza obraz, a tu ważna jest przestrzeń i gra świateł na płatkach. Krzaczek, jak podano w opisie, jest niewielki. Z pewnością znakomicie wyglądałby w donicy. Kolor głębokiej czerwieni i faktura cudownie aksamitna. Płatki głęboko powcinane na brzegach , niczym falbany sukni tancerek, ukazując swoją drugą stronę w kolorze bieli. Dojrzały kwiat mocno rozwija się na słońcu i odsłania okółek licznych pręcików. Na noc-zamyka płatki. „

Polyanty

Istnieją pewne wątpliwości co do pochodzenia tej klasy, ponieważ dostępne dane są nie tylko niejasne i skąpe, ale również nieco sprzeczne. Ogólnie przyjęte i najbardziej prawdopodobne jest to, że Paquerette, pierwszy  przedstawiciel grupy, jest siewką drugiej lub trzeciej generacji przypadkowego skrzyżowania między r, multiflora i r, chinensis. Ponieważ powtarzanie kwitnienia tego ostatniego rzadko, jeśli w ogóle, występują w hybrydzie pierwszego pokolenia między nim a gatunkami raz kwitnącymi, a ponieważ gwałtowny wzrost jest zwykle dominujący nad wzrostem karłów, możemy założyć, że sadzonki pierwszej generacji były umiarkowanie energiczne i kwitły tyko raz.
W drugim pokoleniu prawdopodobnie pojawiło się kilka karłowatych lub homozygotycznych recesywnych form, które stały się podstawą klasy.
Rodzice charakteryzujący się  dobrym wigorem,  okazjonalnie wytwarzają egzemplarze niskiego wzrostu, a tendencja do tego wzrasta, gdy jedno z rodziców hybrydy ma umiarkowany wzrost.

Nie jest pewne, czy siewki pierwszej generacji zostały wyprodukowane w Europie, czy w Azji, ponieważ Robert Fortune wysłał z Japonii do Anglii rośliny niskiej raz kwitnącej formy r.multiflora, która miała małe, półpełne, jasnoróżowe kwiaty w wiechach. Było to w 1865 roku. Jedna z tych roślin została przesłana merowi Lyonu we Francji i została zasadzona w miejscowym parku, ale wkrótce zamarła, ale Jean Sisley, również  z Lyonu zdobył inną roślinę i posadził ją w swoim ogrodzie, o którym mówi się, że  miał w nim wiele bardzo interesujących siewek. Jest całkiem możliwe, że jedną z nich była Paquerette, ponieważ Guillot, który ją introdukował, był  hodowcą z kręgu  lyońskiego i przyjacielem Sisleya.

Jeśli to założenie jest słuszne, możemy przypuszczać, że francuska metoda produkcji nowych odmian róży poprzez wysiewanie nasion   w dużych ilościach spowodowała stopniową ewolucję w kierunku bardziej ulepszonego rodzaju polianty. Pojedyncze kwiaty, pierwotna obfitość kwitnienia przez  całe lato, zwarty pokrój rośliny i odporność na niesprzyjające warunki,sprawiają, że są one niezwykle cenne dla trwałego efektu kolorystycznego i pod tym względem nie mają sobie równych w żadnej innej róży ani w rzeczywistości żadnej innej roślinie.

Charakterystyka pierwszych odmian polyant sugeruje, że wszystkie pochodzą z tego samego źródła i dopiero po wprowadzeniu Cecile Brunner w 1881 r. i Perle d’Or w 1883 r.,wpływ róży herbacianej na polyanty, stał się ewidentnie widoczny. Sukcesy osiągnięte przez te odmiany zachęciły hodowców do wzmożenia wysiłków na rzecz produkcji nowych odmian. Wiele powstałych hybryd zachowało pokrój karłowy i krzaczasty, skupiony kwiatostan charakterystyczny dla wcześniejszych odmian, a zakres kolorów został poszerzony. Członkowie klasy zaczęli znacznie różnić się od pierwotnego /prawdziwego?/ rodzaju polianty, który łączył czynniki genetyczne tylko z dwoma gatunkami, r. chinensis i r. multiflora.
Oryginalne odmiany charakteryzował rój małych kwiatów, brak zapachu i odporność na niekorzystne warunki uprawowe po r.multiflora, a  karłowaty wzrost i charakter ciągłego kwitnienia od r.chinensis.
Ponieważ w zasadzie wszystkie klasy zostały połączone z prawdziwymi poliantami, zauważono ich wpływ nie tylko na zwiększenie zakresu kolorów, ale także na roślinę, intensywność stopnia odporności, kwiatostan, liści, formę kwiatu i zapach. Wiele z tych mieszańców było zbyt energicznych, aby można je było zaklasyfikować jako polianty i zostały umieszczone w innych klasach.

Chociaż istnieje kilka dobrze określonych typów, poprzez krzyżowanie z różami innej klasy, nazewnictwo klasy stało się raczej mylące i niezadowalające. Typ skupienia, obfite kwitnienie i karłowy wzrost , które charakteryzują prawdziwą poliantę, zostały tak zmodyfikowane pod wpływem innych grup, że coraz trudniej jest właściwie sklasyfikować wiele odmian. W rzeczywistości wiele z nich, takich jak Baby Chateau, Belvedere, Fashion, Golden Jubilee, Grus An Aachen, New World, Pink Satin, Pinocchio i Vogue, nie są genetycznie spokrewnione z klasą, ale były bądź nadal są akceptowane jako jej członkowie z powodu  bardzo podobnie  zbudowanych kwiatostanów.

Joanna Tantau, Martha Lambert, Orange Triumf ,Peach Bloosom The Fairy i kilka innych odmian, wykazuje wpływ pochodzenia od r.wichuraiana. Odmiany r.chinensis minima skrzyżowane z mieszańcami herbatnimi, wydały kilka odmian, które są uznawane za członków klasy, a Eblouisant jest bezpośrednim wynikiem krzyżowania dwóch odmian r, chinensis.

Inne gatunki również wniosły znaczący wkład w rozwój klasy. Kilka przykładowych odmian, w których się pojawiają to Floradora – multibracteata, Florence ,Mary Morse – Eglanteria, Improved Cecile Brunner – gigantea, Cinnabar – roxbughii, Eugenie Lamesch, Fahion, Pinokio – moschata Erna Grootendorst – rugosa.
Jak można się było spodziewać, róże, które składają się obecnie na tę wysoce niejednorodną klasę, wykazują dużą rozbieżność w swej charakterystyce, a  podział na trzy lub więcej odrębnych grup staje się widoczny. Jednak linia rozgraniczająca między grupami byłaby raczej niewyraźna i nadal trudno byłoby zdecydowanie sklasyfikować wiele odmian. Sugeruje się, że segregacja opiera się przede wszystkim na wielkości kwitnienia, ale ta metoda podziału jest nieco niepraktyczna, ponieważ inne cechy, takie jak wzrost rośliny, forma kwiatu i kwiatostan mają czasami jeszcze większe znaczenie.
Ogólnie rzecz biorąc, prawdziwe polianty charakteryzują się karłowatym, krzaczastym, zwartym pokrojem wzrostu, który rzadko przekracza pół metra. Liście przypominają wielokwiatowe rozmiary i kształty liści, których liczba waha się od 3 do 7. kwiaty są małe, od półpełnego do pełnego, prawie bezwonne, długotrwałe i są wytwarzane w zwartych, pionowych skupiskach przez całe lato. Tę grupę można uznać za podstawowy typ lub prawdziwe polianty, w których charakterystyka inna niż kolor kwiatu wydaje się być równo podzielona między r, chinensis i multiflora. Typowymi przedstawicielami są Cameo, Margo Koster, Mme Norbert Levevasseur, Maman Turbat i Orange Triumph i inne.

Kolejny wyraźny typ, który powinien być oznaczony jako hybrydowe polianty, obejmuje odmiany, które wyraźnie pokazują wpływ róż innych grup, ale w których charakter polyantha został zachowany w znacznym stopniu. Charakter hybrydowy jest widoczny w liściach, kwiatostanie i nieco wyższym, mniej zwartym wzroście. Kwiaty są w lepszej formie, nieco większe i są wytwarzane  w małych rozproszonych rozgałęzieniach na dłuższych łodygach. Genetycznie, hybrydowa polianta jest różą pochodzącą z krzyżowania polianty z odmianą innej grupy, ale ponieważ czynniki polianty są zawarte w różnych gatunkach, wiele róż, choć nie potomków oryginalnej polianty, zostało umieszczonych w tej klasie. Cecile Brunner i Perle d’Or są tego typu przykładami.

Trzeci typ, do którego to J.H. Nicolas, zastosował nazwę floribunda, wywodził się w większości przypadków od krzyżowania hybrydowych polyant z mieszańcami herbatnimi. Zasadniczo ten typ ma cechy pośrednie między obojgiem rodziców, ale nieco sprzyja temu drugiemu. Niewiele cech charakterystycznych dla prawdziwej polianty jest oczywistych i wątpliwe jest, czy te róże powinny być umieszczone w grupie hybryd  polianta lub HT, czy też należy je uznać za odrębną klasę. Witalność roślin i wielkość kwiatów zostały zwiększone, ale wielkość krzewu i odporność  zostały zmniejszone przez wpływ mieszańców herbatnich. Zachowano ciągłość  kwitnienia, ponieważ jest on nieodłączną cechą obu tych grup.

Oznaczenie Floribunda ma znaczną wartość handlową i chociaż jego zastosowanie do tej  grupy zostało skrytykowane, tytuł moim zdaniem, jest odpowiedni. Róż tego typu zdecydowanie nie można umieścić ani w klasie poliant, ani w klasie mieszańców herbatnich i różnią się one znacznie od przyjętych typów hybrid polyanta. Główna podstawa krytyki użycia tej nazwy wynika z faktu, że jest to przestarzała nazwa botaniczna dla r.macrantha i r. helenae, i została użyta w 1815 roku przez Noisette i 1855 przez Dubreuil dla oznaczenia odmian ogrodniczych o małej wartości które zostały  odrzucone.
Nazwa polyanta została zastosowana  przez francuskiego ogrodnika Carriere w 1876 roku.
Wprawdzie w 1843 r. Siebold i Zuccarini nadali tę nazwę gatunkowi azjatyckiemu, który był im nieznany, ale wcześniej został opisany w 1784 r. Przez Thunberga jako r. Multiflora.   Mimo to nazwa nadana przez Carriere utrzymywała się we francuskim piśmiennictwie przez wiele lat i najwyraźniej była w  powszechnym użyciu jeszcze w 1884 roku. Oba terminy, polyanta i multiflora, miały charakter opisowy dla tego gatunku, ponieważ po grecku powiemy polyantha a multiflora to łacińskie słowo oznaczające wiele kwiatów. Gloire des Polyantha, siewka Mignonette i typowy reprezentatywny i tymczasowy standard dla róż tej klasy, miał wiele wspólnego z ustaleniem nazwy.

Klasa ta zasilona została przez wiele popularnych odmian, takich jak Baby Rambler, Baby Roses Daisy Roses i Fairy Roses. Nazwa Baby Rambler została po raz pierwszy zastosowana do Mme Norbert Levavasseur przez przedsiębiorczego amerykańskiego szkółkarza, aby stymulować sprzedaż i sugerować, że była to zminiaturyzowana replika Crimson Rambler,  tego bardzo popularnego rodzica, który był bardzo podobny co do rodzaju kwiatu, koloru jak i rodzaju kwiatostanu. Niezależnie od swoich perypetii z nazwą   Mme Norbert Levavasseur odniosła sukces w utrwaleniu tej nowej klasy róż.

Gdy wprowadzono jeszcze inne odmiany o podobnym pokroju, Mme Norbert Levavasseur sprzedawana była jako Red Baby Rambler, a jej różowy sport Maman Levavasseur jako Pink Baby Rambler lub Baby Dorothy. Z kolei Katharina Zeimet była popularnie określana jako White Baby Rambler, a George Elger / Turbat 1912 / jako Yellow Baby Rambler. Odniesienie nazwy  Baby Dorothy do Maman Levavsseur  sugerowało raczej jej podobieństwo w wyglądzie  niż jakikolwiek związek genetyczny, do  pnącej róży z  r.wichuraiana, jakim jest Dorothy Perkins.

Pierwsza powszechnie uznana odmiana polyanty, Paquerette / czasami używany jest prefiks Ma lub La / została wprowadzona przez Guillot w 1875 roku. Ma stosunkowo pełne kwiaty, bez zapachu, prawie czysto białe. Kwiaty mają średnicę około  2-3 cm i rozwijają się w gęstych skupiskach od dwudziestu do trzydziestu sztuk kwiatów. Kwitnie na karłowatej roślinie o smukłym wzroście. Liście Paquerette mają 5 lub 7 listków i bardzo przypominają r, multiflora pod względem formy i faktury.

W ciągu następnych 25 lat wprowadzono stosunkowo niewiele odmian o trwałych zasługach. Z wyjątkiem Cecile Brunner, Clothilde Soupert Eugene i Leonie Lamesch Marie Pavie i Perle d’Or zostali zachowani tylko ze względu na swoją historyczną wartość nieodłącznej zdolności przetrwania, która została zaniedbana. Krótkie podsumowanie kilku uznanych odmian, które zostały wprowadzone w ciągu 25 lat, które  powstały w czasie między wprowadzeniem Paquerette i 1900 rokiem, pokazuje początkowy brak szerszego zainteresowania tą klasą. Inne odmiany wymienione wcześniej to: Anna Marie Montravel , Mignonette,  Gloire des Polyanta Perle des Rouges.

Większość z nich wykazywała wpływ róż herbacianych w kolorze i formie kwiatu, ale zachowała kwiatostan typu baldach. Zakres kolorów zawierał się od czysto białej Anny Marii Montavel do wiśniowo karmazynowej Red Pet i obejmuje różne odcienie jasnożółtego i różowego.

W ciągu tych 25 lat, aż jedenastu hodowców róż zgłosiło tylko 19 odmian do tej klasy, które uznano za warte wprowadzenia oczywistym więc  jest, że nie podjęto poważnych starań, aby  powiększyć asortyment odmian. Te zostały  wprowadzone prawdopodobnie z  nasion otwartego zapylenia i były nisko rosnącymi, ubocznymi produktami   innych przedsięwzięć hodowlanych. To założenie jest weryfikowane przez fakt, że pochodzenie wielu starszych odmian jest nieznane lub wątpliwe, nie takie jak odnotowano. Przykładowo mówi się, że Clotilde Soupert pochodzi od krzyżówki rumianej białej polianty, Mignonette i kremowo-białej cieniowanej łososiem, róży herbacianej Mme Damaizin. Tendencja Clothilde Soupert do częstego wytwarzania czerwonych kwiatów sprawia, że ​​takie pochodzenie jest nieprawdopodobne, ponieważ ani Mignonette, ani Mme Damaizin nie miały przodka tego koloru. Pod innymi względami ogólnie przyjęte pochodzenie jest możliwe, ale jeśli geny dla pierwotnego koloru nie istnieją u rodziców, prawdopodobnie nie wystąpią u potomstwa i dlatego musimy założyć, że pochodzenie Clothilde Soupert jest nieprawidłowo zarejestrowane. Charakterystyka poliant wprowadzonych wcześniej tj. Eugenie i Leonie Lamesch oznacza, że zostały one uzyskane przez przypadkowe lub celowe skrzyżowanie r.multiflora z odmianami róż chińskich i herbacianych. Kiedy Lambert wprowadził te dwie odmiany w 1899 r., Było oczywiste, że róża innej klasy została wykorzystana jako rodzic, ponieważ różnią się one znacznie od typów, które je poprzedzały. Rośliny były bardziej energiczne, ale nie tak wytrzymałe, a mniej pełne kwiaty w kształcie jaskrów miały nieznane dotąd odcienie żółci i miedzi.

Lambert wyhodował liczne odmiany poliant poprzez dość ogólne krzyżowanie r.multiflora z różami innych klas. Z tych krzyżówek wynikają trzy różne typy odmian – jeden był energiczny, ale kwitł tylko raz w sezonie; inny był na wpół energiczny, od czasu do czasu powtarzał kwitnienie i stał się znany jako Lambertiany, a trzeci miał pokrój karłowaty i kwitł gromadami kwiatów przez całe lato.
Odmiany tego ostatniego typu, w tym Eugenie i Leonie Lamesch, zostały umieszczone w klasie polyanta. Aglaia = rosa multiflora x noisette hybrid była rodzicem nasiennym obu tych róż. Rodzicem pyłku pierwszego z nich był noisette Reve d’Or, a drugiego, Kleiner Alfred, pomarańczowo-czerwona polianta o charakterystyce noisette. Wpływ r.moschata uzyskany przez noisettes jest również widoczny w wielu poliantach.

W latach 1900–1910 róże bardzo różnych innych grup były hodowane z zastosowaniem poliant i wyhodowano w ten sposób kilka ciekawych odmian. Najlepsze z nich to: Katharina Zeimet, Mme Norbert Levavasseur, Anchen Muller, Gruss an Aachen, Orleans rose Tip Top i Yvonne Rabier Turbata w roku 1910. Mme Norbert Levavasseur powstała z krzyżówki  karłowej Gloire des Polyantas i energicznej róży pokrewnej Crimson Rambler. Ta odmiana i liczne jej potomstwo faktycznie potwierdziły popularność klasy i przyczyniają się do jej dalszego rozwoju. Anchen Muller również pochodzi z krzyżówek Crimson Rambler x polyanta, ale w tym przypadku rodzic pyłku, Georges Pernet, był niewątpliwie krzyżówką Polyanta x mieszaniec herbatni. Duże,  6-7 cm średnicy, pachnące kwiaty róży Anchen Muller odzwierciedlają to pochodzenie.

Przyjmuje się, że rodzicami Grus aan Aachen są Frau Karl Druschki i Franz Deegen, jasnożółty mieszaniec herbatni. Lekko pachnące, różowe i żółto-łososiowe kwiaty o średnicy do 10 cm, złożone nawet z 85 płatków potwierdzają to pochodzenie, ale karłowy  pokrój i sposób kwitnienia  sprawia, że jest to nieco wątpliwe. Była to jednak pierwsza róża z nowego i wyraźnego typu o dużych kwiatach, która posiadała pewne cechy mieszańca herbatniego, zdolna do przeniesienia ich na liczne potomstwo.

O tym, że Tip Top / Baby Doll / ma raczej złożone pochodzenie, świadczy jej charakterystyczny wygląd. Zwyczajem wzrostu jest karłowa, pąki są o długich szpicach i produkowane w małych skupiskach, pełne kwiaty 6 cm średnicy,   to połączenie różu, żółci i bieli  i szarobiałej smugi z żółtą na odwrocie. Pochodzenie to r, multiflora x noisette x HP x Austrian Copper.

Yvone Rabier jest potomkiem r.wichuraiana i nieznanej polianty i jest pierwszym zarejestrowanym przypadkiem tego, że r.wichury weszła do klasy polianty. Widoczny wpływ był niewielki, jednak w przypadku kwiatów, liści i pokroju Yvonne Rabier jest typową poliantą i nadal jedną z najlepszych białych odmian. Podobnie jak inne hybrydy Wichuraiana x polyanta, jest prawie sterylny i ma niewielu potomków.W latach 1910–1925 wprowadzono wiele odmian, a wpływ mieszańców herbatnich stał się bardziej widoczny w klasie. Rothatte, Ellen Poulsen, Echo Lamberta, Ebluissant Turbata i Laffayette Nonina były wybitnymi przykładami tego okresu. Nie były one wyraźnie odróżniające się, ale okazały się również znaczną wartością jako rodzice późniejszych odmian.

Od 1925 roku klasa szybko się rozwija i zostaje wzbogacona o wiele znakomitych odmian. Niektóre z nich, poprzez wielokrotne krzyżowanie z różami innych grup, są trudne do właściwego sklasyfikowania, a zadowalająca segregacja różnych typów staje się prawie niemożliwa. W ciągu ostatnich lat wprowadzono niewiele dodatków do prawdziwej grupy polianta, ale grupa mieszańców Polyanta została znacznie powiększona, a i grupa floribunda została utworzona, aby pomieścić w niej odmiany, których cechami charakterystycznymi są głównie HT. Łącząc polianty i hybrydy HT, stworzyli bardzo wszechstronny typ znacznie większej zdolności adaptacyjnej niż którykolwiek z rodziców.

Szeroka gama kolorów, wielkość kwiatów i witalność TH zostały zmieszane z odpornością na odporność na choroby i zgrupowanym kwiatostanem polianty, aby stworzyć swobodny, złożony rodzaj, który jest łatwy w hodowli i odpowiedni zarówno do ogrodu formalnego, jak i nieformalnego. Przyszłe krzyżowanie floribund z mieszańcami herbatnimi niewątpliwie spowoduje stopniową poprawę kwiatów pod względem formy i koloru, ale inne pożądane cechy mogą zostać utracone. Aby je zachować, muszą w końcu zostać przywrócone do karłowatych poliant .

Można przypuszczać, że typ da się ustabilizować i zapobiec zwyrodnieniu poprzez krzyżowanie jego członków, ale jest to nieco trudne, ponieważ wiele z nich jest całkowicie lub częściowo sterylnych.
Bardzo często z powodu różnic chromosomalnych, gamety męskie i żeńskie z róż różnych klas nie mogą się połączyć. Ta niekompatybilność powoduje, że rodzic nasienia nie jest w stanie zapłodnić drugiego rodzica. Czasami jednak gamety od tych samych rodziców łączą się i mówi się, że istnieje częściowa płodność. Ponieważ karłowate poliantas są diploidalnymi odmianami posiadającymi 14 chromosomów, a TH są tetraploidami z 28 chromosomami, floribundy są zazwyczaj pośrednimi typami triploidów z 21 chromosomami.

Można przypuszczać, że da się je krzyżować między sobą, ale brak płodności wielu odmian i chęć poprawy kwiatów przez krzyżowanie z mieszańcami herbatnimi zniechęciły do jakichkolwiek intensywnych wysiłków w tym kierunku. Ponieważ roślina mająca najmniej chromosomów jest zazwyczaj najskuteczniejszym rodzicielem nasion, stwierdzamy, że większość floribund uzyskano przy użyciu HT jako rodzica pyłku. Z krzyżowania wcześniejszych odmian flloribund z mieszańcami herbatnimi wiele nowszych wprowadzonych zostało tetraploidami i bardziej przypominają klasę mieszańców herbatnich niż polianty. W okresie ponad 75 lat, ta niegdyś odrębna klasa połączyła wysiłki licznych hybrydystów z mieszańcami herbatnimi. D.T.Poulsen z Kopenhagi powinien prawdopodobnie odegrać znaczącą rolę w pochodzeniu floribundy, ponieważ dzięki jego wysiłkom powstały pierwsze charakterystyczne odmiany a jego pragnienie stworzenia takiego rodzaju róży, która rozwijałaby się przy minimalnej staranności w trudnych warunkach klimatycznych lub w północnej Europie zostało częściowo spełnione dzięki wprowadzeniu Rodhatte =/ Mme Norbert Levavasseur x Richmond / w 1911 r. Sukces tej odmiany zachęcił go do dalszych starań z zastosowaniem podobnej myśli hodowlanej i dzięki jego wysiłkom i wysiłkom jego synów Dinesa i Svenda wprowadzono wiele tego rodzaju róż. Najlepsze z nich to: Ellen Poulsen 1912, Elsa Poulsen 1924, Kirsten Poulsen 1924, Greta Poulsen 1928, Karen Poulsen 1932, i zamyka tę listę Irene of Denmark z roku 1951.

Chociaż już wcześniej utworzono kilka krzyżówek polyanta x HT, wprowadzenie Else Poulsen i Kirsten Poulsen rzeczywiście wzbudziło żywsze zainteresowanie tym typem i od tego czasu przyczyniło się do powstania wielu amerykańskich i europejskich hybryd. Boerner, Ruiter, Kordes, Lammerts,  Leenders, Le Grice, Meilland, Swim i  Tantau to tylko kilka nazwisk hodowców, które kojarzymy z floribundami.

Niektóre z floribund, zwłaszcza wczesne hybrydy Poulsena, mają budzący wątpliwości nawyk koncentrowania się na wytwarzaniu jednego niezwykle energicznego pędu, który niesie dużą grupę kwiatów. Ta cecha, która  wyniku prac hodowlanych jest stopniowo eliminowana, wynika z faktu, że rodzic-polianta był w wielu przypadkach potomkiem Crimson Rambler przez Mme Norbert Levevasseur i Orleans Rose lub. r, wichuraiana przez Dance of Joy czy Worlds Fair. Tendencja ta okazjonalnie jest wyraźna, jako że ​​powstały formy pnące. Czasami są one klasyfikowane jako Climbing Polyantas lub Climbing Floribunda, ale aby uniknąć dodatkowych komplikacji w klasyfikacji, powinny być wymienione jako Everblooming Climbing lub Pillar Roses. Wskazane byłoby ich oddzielenie od już zbyt  amorficznej  grupy Polyanta, ponieważ przypominają one omawiane typy tylko w kwiatostanie.

Przyjrzyjmy się jeszcze 12 odmianom ułożonym chronologicznie, które miały większe znaczenie  dla rozwoju klasy w ostatnim okresie:

Mignonette Guillot 1881 – Ta odmiana była rodzicem kilku wczesnych polyant i przez jednego z nich Gloire des Polyanta została dziadkiem Mme Norbert Levavasseur. Jest to prawdopodobnie najobficiej kwitnąca odmiana ze wszystkich karłowatych polyant, wytwarzająca ogromne ilości bardzo małych, jasnoróżowych podwójnych kwiatów w kiściach 30-40 sztuk nieprzerwanie przez całe lato. Jest wyjątkowo wytrzymała i przetrwa w temperaturze 20c stopni poniżej zera bez ochrony, to typowy reprezentant prawdziwej klasy polianta.

Cecile Brunner = Pernet-Ducher 1881 – Popularnie znana jako Sweetheart lub Mignon Rose. Ma idealnie uformowane, miniaturowe różowe kwiaty na żółtym podłożu i rozwijają się w dość dużych otwartych wiechach. Uważa się, że rodzice to nie wprowadzona do obiegu siostra Paquerette i róża herbaciana, Madame de Tartas.  Bo-Beep, Gabriele Privat, Kentfield, Lany mary Kidwell, Pasadena Tournament i Red Seetheart to tylko niektóre z potomków. Perle D’Or Dubreuil 1883, czasami określany jako Yellow Cecile Brunner, jest podobny, z tym wyjątkiem, że kolor różowy jest zastąpiony pomarańczowym. Herbatnia Mme Falcot, była rodzicem pyłku. Drobne gałązki dźwigają od 20 do 30 kwiatów zgrupowanych w wiechy.

Orleans Rose = Levavasseur 1909 – Pochodzenie tej słynnej róży jest nieznane, ale zakłada się, że pochodzi ona z nasion Mmme Norbert Levavasseur.
Poprzez sporty i hybrydyzację jest rodzicem wielu ciekawych odmian. Wśród potomków tej żywo szkarłatnej, róży są Cameo, Chatillon Rose, Coral Cluster, Gloire du Midi, Helen Leenders, Juliana Rose, Magnifique, Marechal Foch, Miss Edith Cavell, Superba, D.T.Poulsen, Else i Kirsten Poulsen .
Sporty jej wykazują znaczne zróżnicowanie kolorów, ale wiele z nich ma odcienie pomarańczowe. Ta tendencja i charakterystyczne błyszczące liście sugerują, że prawdopodobnie to wczesna hybryda z r.foetida była jej rodzicem.

Echo = Lambert 1914.  Jest to karłowy sport od rosłego klimbera  Tausendschon i obdarza nas dużymi kiściami  półpełnych kwiatów  w szerokiej gamie kolorystycznej od białych do ciemno różowych. Przynosi nam ona, Alice, Brillant Echo, Eva Tschtschendofr, Greta Kluis Rochester i kilku innych wartych odnotowania potomków.

Ebluissant = Turbat 1918. Ta róża, jest rezultatem krzyżówki jakiejś odmiany róży chińskiej  i innej róży chińskiej Cramoisi Superieur i nie jest genetycznie polyantą. Charakteryzuje się jednak głównie cechami tej klasy i jest uznawana za jej członka. Świecące ciemnoczerwone kwiaty średniej wielkości są osobliwie ukształtowane i obficie pokazują się nam  w dużych zwartych skupiskach na karłowatych, ale wytrzymałych roślinach. Baby Betty, Belvedere, Dreham Fride i Red Elf są jej potomkami.

Lafayette = Nonin 1924 . -W Europie, róża ta,  pojawiła się pod nazwą Joseph Guy /więcej o perypetiach związanych z tą nazwą przeczytamy we wpisie poświęconym opisowi odmianowemu w Encyklopedii – przyp. mój/. Jest to energiczna hybryda polyanty  zakładająca o wielkiej obfitości spore kiście, półpełnych kwiatów w jasno wiśniowym kolorze. Sama roślina jest wysokości 60-70 cm.. Rodzice to Richmond x Rodhatte. Bardziej znaczący jej potomkowie to  Frau Astrid Spath, Fuschine Guy,  Kluis Scarlet,  Nilsson Guy i Pink Lafayette.

Else Poulsen = Poulsen 1924. - Rodzic wielu późniejszych hybrydowych poliant i floribund, wśród których są Holstein, Ingar Olesen,  Joyus,  Little Miss Muffet, Cherie,  Koralle,  czy Rosella. Duże, półpełne,  różowe kwiaty  pojawiają się w baldachach na roślinach wysokości 60-70 cm. Rodzicami jej są  Orleans Rose  i mieszaniec herbatni Red Star.

Superba = de Ruiter 1927.- To ciemnoczerwona róża, która dała początek grupie charakteryzującej się pomarańczowo-szkarłatnymi kolorami. Są wśród nich Gloria Mundi, Golden Salmon i Paul Crampel. Rodzice nie są znani, ale ponieważ Superba jest podobnego do Orlean Rose i przekazuje podobne kolory, możemy założyć, że jest to sport lub siewka tej odmiany.

Gloria Mundi =de Ruiter 1929. -  Potomkowie tego sportu od Superba nie są zbyt liczni ale mają bardzo charakterystyczny wygląd,  wyróżniają się. Będą to:  Baby Gloria, California Gold,  Coral Cup,  Erna Grootendorst,  Scarlet O’Hara, czy Snowbank. Krzew jest zwarty i ładnie ukształtowany, kwiaty w kiściach , pełne pomarańczowo szkarłatne.

Baby Chateau = Kordes 1936.- Półpełna odmiana kwitnąca baldachami, przypominająca hybrydy poliant, ale pochodząca całkowicie od rodziców, którzy nie wywodzili się z klasy polianta.   Rodzic nasion, jest  mieszańcem herbatnim, a rodzicem pyłku była hybryda Eva z Ami Qiunard, a zatem nie miała związku z grupą polianta.

Jej duże, podwójne, ciemnoczerwone kwiaty są wytwarzane w małych skupiskach. Jej wpływ odnotowano w Cinnabar, Floradora, Florence, Mary Morse, Independence, New World i Red Camelia.

Pinocchio = Kordes, 1940.-Ta słynna róża stanowi kolejny przykład   polianty niezwiązanej genetycznie z tą klasą, bowiem rodzice, Eva i Geheimrat Duisberg wywodzili się z mieszańców herbatnich. Małe kwiaty złożone z 30 płatków są atrakcyjnym połączeniem różu i łososia, gdy są nowe, ale źle się starzeją. Rośliny są energiczne i osiągają  do 80 cm. Bardzo dobry rodzic, którego wpływ odnotowano w Chacita, Denny Boy, Fashion, Holiday, Lavender Pinocchio, Mademoiselle, Marionette, Massquerade, Red Pinocchio, Tapis , Vogue i White Pinochio.

Jest to tłumaczenie jednego z rozdziałów książki Roy Shepperda History of Roses, a wydanej w roku 1954.

Inne ujęcie tego tematu znajdziemy we wpisie zatytułowanym: „Róże rabatowe naszych babć„.

Etoile Luisante

Polyanta.

Synonim – Baby Herriot.

Hodowca – Eugene Turbat, rok 1918.

Kwiaty drobne, półpełne, różowe, przebarwiające się do  jasno różowego. Kwitnienie o charakterze ciągłym.

Zapach – łagodny.

Krzew- karłowy , o zwartym pokroju.

Liście – jasno zielone.

Pochodzenie – nieznane. Kto by o niej pamiętał gdyby nie to, że odegrała ogromną rolę w programie hodowlanym miniaturowych róż Ralpha Moore. Stała bowiem rośliną mateczną takich siedmiu róż jak:

Carolyn Dean 1941 =  Sierra Snowstorm

Chiqita 1938 =  Sierra snowstorm

Dancing Doll 1952 = Sierra snowstorm

Everbloom 1954 = wolne zapylenie

Renae – 1954 = Sierra Snowstorm

Ruth Turner 1941 = Sierra Snowstorm

Yellow Sweetheart 1952 = Sierra Snowstorm

Wszystkie jak widzimy powstały z krzyżówki z Sierra Snow Storm. Moore  tak opisywał Louisante: ” Kiedy zaczynałem pracę z miniaturami, był to naturalny krok, ponieważ od dawna interesowałem się małymi różami wo równie małych kwiatach. „Cecile Brunner” była tą ulubioną. Następnie około 1927 r, nabyłem karłową odmianę polianty wyhodowanej przez Eugene Turbata, zwaną „Etoile Luisante” („Baby Herriot”). Róża ta miała półpełne kwiaty i pąki podobne do „Cecile Brunner”, a jej kolor był piękny i płomienny  z odcieniami różu i żółci. Liście były błyszczące, a roślina miała niewiele kolców. Kwitła obficie, kiściami. Bez problemu zakładała duże ilości owocni a nasiona łatwo kiełkowały.”

Echo

Polyanta, mieszaniec polyanta.

Synonim – Baby Tausendschon.

Hodowca – wyselekcjonował ją niejaki Ludorf/imię się nie zachowało/ w roku 1914.

Kwiaty drobne, jasno różowe, starzejące się do białego. Kwiaty średnicy do 5 cm,półpełne,  złożone z około 15 płatków. Powtarza kwitnienie.

Zapach -

Krzew – roślina tworzy niewielki krzew wzrostem nie przekraczający 90 cm.

Pochodzenie – sport od Tausendschon . Ta samoistna mutacja od słynnej Tausendschon godna jest naszej uwagi przynajmniej z dwu powodów. Pierwszy to taki, że wytworzyła się mutacja karłowa ale to nic nadzwyczajnego. Zdumiewające – przynajmniej dla mnie jest to, że o ile Tausendschon nie powtarza kwitnienia, to jego sport jakim jest Echo  – jak najbardziej  – a na dokładkę obdarza cechą powtarzania kwitnienia inne mutacje, które sama wydała.Z czego najciekawszą mutacją wydaje się być  Greta Kluis z 1916 roku jako że  jest ona ogniwem kolejnych mutacji. Poza Greta Kluis były to: Brillant Echo, Delhi Pink, Direktor Struve, Eva Teschendorf, Kleine Echo i Weisse Echo.

Dla porządku dodajmy, że innym odnotowanym przypadkiem, gdzie odmiana nie powtarzająca kwitnienia wydała sport powtarzający kwitnienie jest wyhodowany w 1910 roku przez van Fleeta rambler Dr. W. van Fleet , który w roku 1930 wydał powtarzający kwitnienie sport a była to New Dawn.

Suntan

Fotografie – Ogród różany w Monza rok 2018

Polyantha

Hodowca – Peter Ilsink rok 1985.

Kwiaty – różowo morelowe., drobne, 30 płatkowe.

Zapach – bez zapachu

Krzew – niewielki , wysokości około 50 cm.  Zdrowotność nienajlepsza co zresztą dobrze widać na fotografii. Nie polecam.

Pochodzenie – siewka własna hodowcy x The Fairy.

Muttertag Mothers Day

Fotografie – na wystawie róż  Święto Róży 2019 Kutno .

Polyanta.

Synonimy – Jest ich wielka mnogość, jednakowoż wszystkie obracają się wokół różnojęzycznych brzmień Dzień Matki. A więc: Fete de Meres, Morsdag, czy Red Mothersday. Dodatkowo znajdziemy jeszcze jej pomarańczową mutację która  nazywana jest Mother’s Day Orange.

Hodowca – została ona wyselekcjonowana w firmie F.J.Grootendorst w roku 1949 jako sport od Dick Koster.

Kwiaty – czerwone, drobne, charakterystyczne dla polyanthy, kulistej budowy, kwitnie kiściami.

Zapach – bez zapachu.

Krzew – Jest to w zasadzie miniaturka, gdyż z reguły nie osiąga więcej jak 50 cm wysokości.

Pochodzenie – odmiana ta jest sportem od słynnej odmiany Dick Koster, znalezionym w szkółkach F.J. Grootendorst w roku 1949. Przypomnijmy może, że Dick Koster jest również sportem i pochodzi z roku 1935 od Anneke Koster.Na tym łańcuch mutacji się nie kończy, bowiem Anneke Koster jest sportem wyselekcjonowanym przez Petera Lamberta w roku 1930 od President Hindenburg. Z kolei President Hindenburg jest sportem od Greta Kluis  z 1916 roku. To nie koniec łańcucha mutacji bowiem róża Greta Kluis wywodzi się z mutacji Echo Lamberta/Ludorfa. Z kolei Echo jest sportem od Tausendschon. I tu już stajemy na pewnym gruncie, ponieważ Tausendschon , wspaniała róża pnąca   Hermana Kiese jest siewką Crimson Rambler z roku 1906.

Crystal Fairy

Fotografia – ogród testowy Hradec Kralove 2016

Polyantha.

Hodowca – odmiana ta została wyselekcjonowana przez holenderskiego szkółkarza Emiel Keirena. ponieważ Keiren był tylko producentem, wprowadzeniem tej interesującej mutacji The Fairy/ któraż to już z rzędu”?/ zajął się Jan Spek, który do handlu wprowadził ja w roku 2001.

Kwiaty – czysto białe, pełne, średnicy do 4 cm.

Zapach – bez zapachu.

Krzew – kompaktowego pokroju, wysokości do 90 cm. to bardzo udana mutacja starej, poczciwej The Fairy i od momentu wprowadzenia jej na rynek  zdobyła cały szereg nagród i wyróżnień – a to w Hradec Kralove, Glagow czy belgijskim Roeulx .

Pochodzenie – sport od the Fairy .

Siewka Perenial Blue

Ot tak, parę owocni rzuconych niedbale dało śliczną polyanthę. wprawdzie bez wyraźnych cech oryginalności, jednakże urodziwą. Kwiaty zdecydowanie bardziej różowe jak u rośliny matecznej, natomiast krzew / przynajmniej tak się zapowiada/  nie powinien wyrosnąć większy jak jeden metr.

Poczekamy cierpliwie co też przyniesie rok 2018.

Już minął rok 2019 , ale przełomu nie doczekałem. Wprawdzie posadziłem ją w niezbyt przyjaznym miejscu, pod Alchymistem, ale nie rozrosła się szczególnie mocno.

Cameo

Fotografie – Museo Giardino Rose Antiche  rok 2018.

Polyantha .

Hodowca – Wyselekcjonowano ją w roku 1932 w firmie de Ruiter Innovation.

Kwiaty – Pomarańczowo  czerwone, pomarańczowo różowe, półpełne, powtarza kwitnienie .

Zapach – bez zapachu .

Krzew -  osiąga wysokośc do 50 cm.

Pochodzenie – jest to sport od Orleans Rose .