Fotografie – Marian Sołtys w Roseto Botanico Cavriglia rok 2014.

Powszechnie uważa się, że jest to mieszaniec róży Banksa, choć brak jednoznacznych wskazówek że jest tak w istocie. Są tylko przesłanki pośrednie. Takie mianowicie, że Quinto Mansuino w latach sześćdziesiątych XX wieku  wyhodował całą grupę mieszańców róży Banksa, które Włosi od nazwiska hodowcy zaczęli nazywać   -  Mansuinianae.

Synonim = Mansuino rose.

Hodowca – Quinto Mansuino, rok 1964.

Kwiaty – klasycznej budowy, w kolorze koralowo różowym.Kształt rośliny, łodygi i kwiatu jest podobny do róży herbatniej, ale ma zmniejszone wymiary i więcej elegancji. Średnica otwartego kwiatu mm. 35-40 mm. a złożone są z około 30-40 płatków. Dziś uważa się, że jest to protoplasta róż tzw mini flora. Dobrze powtarzają kwitnienie. Niesłusznie zapomniana, nieznana poza granicami Włoch a i tu nie za bardzo rozpowszechniona.

Zapach – pachnące.

Krzew luźnej budowy o rozgałęzionych pędach dorastających do 120 cm wysokości. Bardzo odporna na niedostatek wody w glebie. Pędy główne tej odmiany dorastają do 120 cm wysokości, jednakże dają one liczne odgałęzienia, i na nich dopiero zawiązują się kwiaty, nadające sie doskonale na kwiat cięty.

Liście – jasno zielone, matowe.

Pochodzenie -

Quinto Mansuino, pozwolił sobie na sformułowanie swego rodzaju credo hodowlanego. Otóż wg. niego kwiat cięty uzyskiwany podówczas z mieszańców herbatnich   jest zbyt nieporęczny z bardzo długimi łodygami, często też jest uważany za zbyt duży dla nowoczesnych i wyrafinowanych kompozycji. Nowa róża, która jego zdaniem , może być najbardziej akceptowalnym prototypem nieodległego jutra, powinna przypominać  obecne mieszańce herbatnie, ale o  pośredniej skali pomiędzy nimi a  różami miniaturowymi.   Oto krótki przegląd głównych przodków stosowanych przez niego w hybrydyzacji, które mają na celu pomoc w osiągnięciu pożądanych celów:

- Rosarosa lutea i r.lutea bicolor dla koloru;
- Rosa bengalensis, ze względu na swoją produktywność i dobre powtarzanie kwitnienia zimą
- Rosa banksiae, za elegancję liści, na wczesność kwitnienia, nieobecność  kolców; -
- R mchowa(Centifolia) dla zapachu
-Herbatnia, dla silnego powtarzania kwitnienia
-R. mutabiliss, dla stabilności koloru w świetle; -
Rosa caninna dla silnego systemu korzeniowego
Oprócz wyżej wymienionych gatunków wciąż pamiętajmy o  odmianie „Ophelia” która kiedyś kształtowała kanon elegancji,   - – R. rouletti i odmiana jej „Tom Thumb” dla charakteru „minimum” i R. damascena, dla zapachu .

Ale dobra róża wg. niego to nie tylko suma pozytywnych cech:  musi również mieć cechy harmonii i proporcji. Mansuino poczuł, że osiągnął swój cel, kiedy udało mu się uzyskać hybrydę  której dał nazwę „Generosa” („The Mansuino Rose”)

Według irlandzkiego eksperta od róż, Seana McCanna: ”To nie była miniaturka w tym sensie jaki dziś przypisujemy temu określeniu, ale piękna miniaturowa róża oznaczona jako miniaturowy mieszaniec herbatni, progenitor linii uprawnej do produkcji kwiatów ciętych uprawianych głównie we Włoszech od końca lat sześćdziesiątych”.
Komentując nową rasę wynikającą z tej złożonej hybrydy, American Rose Annual z 1981 r.napisał: „Róża Mansuino ma łodygę długości około 40 centymetrów, proporcjonalne liście i trwałe kwiaty. Jest w stanie zaspokoić aspiracje wielu osób, które nie lubią  róży, którą niektórzy określają jako kwiat na kiju. Kwiaty cięte linii Mansuino sprzedawane są od ponad piętnastu lat w kwiaciarniach na kontynencie „. Katalog firmy Ansaloni z lat 1967-1968 daje taką jej charakterystykę: „Żywy i uporządkowany nawyk wegetacyjny, o łatwym powtarzaniu kwitnienia we wszystkich porach roku, z pędami mającymi liczne cienkie i eleganckie łodygi. Lekkie listowie o małych wymiarach i bardzo dekoracyjne. Pojedyncze kwiaty na pędach bardzo odporne na światło i często zmieniające się w kolejnych odcieniach. Cięte, długo utrzymują się w wodzie. Wszystkie odmiany Mansuino mają wyjątkową odporność na choroby. Wszystkie te informacje podaję za książką Andrew Hornunga La rose Italiene – strona 124 i 125.