Mieszaniec róży bracteata,”pięciogwiazdkowa róża” nad podziw udane dzieło szczęściarza  Williama Paula z roku 1918. Szczęściarza , bowiem udało mu się wyczarować ją  z R. bracteata, która nie wykazywała większej ochoty by przekazać komukolwiek swoje geny. Zjawiskowe i natychmiast rozpoznawalne kwiaty osiągają nawet 15cm średnicy  a ich żółto kremowy kolor rozkłada się nierówno na pięciopłatkowych kwiatach , które ku centrum kwiatu są bardziej złoto żółte a ku brzegom płatków biało kremowe. Całość zwieńczona jest pokaźną, odważną kępką pylników. A wszystko to uzupełnia miły umiarkowany zapach. Kwitnienie rozpoczyna raczej późno, ale potem jest ono długie i ciągłe.

Klimber, o sile wzrostu z którą każdy kto chciałby ją mieć w swoim ogrodzie, musi się liczyć, jej pędy osiągają długość do 7 metrów a potrafią przyrastać rocznie po kilka metrów! Są jednocześnie bardzo kruche i na dokładkę uzbrojone w groźne haczykowate kolce. Utrudnia to bardzo  jakąkolwiek ingerencję. Liście ma ogromne ,błyszczące jak polerowane i pięknie skrojone jak u laurowiśni.

W pierwszej fazie rozwoju są czerwonawe a później zielono żółte.  W klimatach przyjaznych liście są zimozielone.  Gdy to ujrzałem ją po raz pierwszy, nawet na myśl mi nie przyszło, że to róża. Jest bardzo odporna na choroby grzybowe. Daje się z powodzeniem uprawiać na stanowiskach zacienionych.

fotografie – przez uprzejmość Pani Kamila Szlązkiewicz, kolekcja własna.

Z punktu widzenia naszych warunków atmosferycznych dość zasadniczą wadą może być jej skromna mrozoodporność, zaledwie bowiem 6 strefa USDA  co w połączeniu z inną jej niedobrą cechą a mianowicie brakiem tolerancji dla cięcia, może zasadniczo ograniczać jej uprawę w Polsce. P. Harkness w swojej Encyklopedii fotograficznej róż tak o tym pisze:” róże czepne o cienkich pędach mają zwisłe pędy i można je łatwiej rozpinać  na niskich podporach, bramkach i pergolach. Niektóre odmiany jak Albertine i Mermaid można sadzić na dobrze przygotowanym stanowisku i pozwolić im na swobodne rozrastanie się. Najlepszym miejscem byłby półdziki teren, na którym mogłyby rozwijać się  w sposób naturalny i być przycinane tylko od czasu do czasu w celu usunięcia  suchych bądź zamierających pędów… str. 61. i dalej ,  Tak więc Mermaid  najlepiej i najbezpieczniej zostawić samą sobie, chyba, że zarośnie ścieżkę w ogrodzie zagrażając swymi zabójczymi kolcami. Ponowne rozpięcie jej na konstrukcji wymaga dużej ostrożności, gdyż pędy tej róży są niezwykle kruche. „  Dla hodowców ma ona jeszcze jedną zasadniczą wadę. Otóż uważa się ją za sterylną, choć np Edwardowi LeGrice udało się nakłonić kapryśną syrenkę do wydania potomstwa i wespół z New Dawn spłodziła równie piękną Pearl Drift.

fotografie obok Pani Małgorzata Kralka L’Hay 2011.

Pochodzenie: Rosa bracteata x jakaś herbatnia.

Arthur  Paul twierdzi, że Mermaid  była jedną z kilkunastu sadzonek z brakteaty zapylonej podwójną żółtą herbatą, a jedna z jej sióstr została wprowadzona do obiegu handlowego w 1919 roku jako Seafoam, ale miała krótki żywot  i nazwa została użyta przez Ernesta Schwartza ponownie dla innej róży w 1964 roku.

Dla tych, którzy by ją chcieli mieć, ale nie mają na nią miejsca w swoim ogrodzie – mam dobrą wiadomość, otóż Ralph Moore w roku 1995 wyselekcjonował od niej miniaturowy sport Little Mermaid. Nie wiem jak dużą ma siłę wzrostu, ale jak to u Moore’a, wszystko jest mini toteż i kwiaty tego sportu nie mają średnicy większej jak 5 cm. Paul Barden omawiając tą odmianę pisze, że jest to odrost korzeniowy krzewu, który uległ zniszczeniu przez pożar.  Jej nazwę – z angielska  Syrena-  tak tłumaczy Peter Harkness: „  Syrena to istota niezbyt dobrze czująca się na lądzie. Nawiązuje to do  trudności jakie wykazuje ta roślina w przyjęciu się  na nowym miejscu. O ile pozwalają na to warunki, należy sadzić ją w miejscach gdzie będzie mogła rozrastać się  w naturalny sposób, gdyż wygląda i czuje się najlepiej gdy się ją pozostawi  bez ingerencji. Niektóre pędy mogą wydawać się martwe, nie należy jednak śpieszyć się z ich wycinaniem, gdyż mogą ujawnić zadziwiającą zdolność do regeneracji”. Fotograficzna encyklopedia róż str. 156. Mermaid rośnie przy ścianie domu Moneta w Giverny oplatając ganek i panosząc się na większości ściany. Derek Fell w swojej książce Impresionist Roses twierdzi, że była to ulubiona róża Moneta. Posadził ją również w swoim słynnym ogrodzie wodnym, ale dziś jej miejsce zajęła tam Nevada. Bardzo ładny egzemplarz Mermaid zobaczymy też w ogrodach Bagatelle. Tu widzimy ją jak tworzy wspaniały łuk zdobiący przejście z jednego wnętrza ogrodowego do drugiego.

Fotografie: Magda Jarszak oraz Marian Sołtys Bagatelle 2011.